Filmy samotność, satyra

Przeróbka dickensowskiej "Opowieści wigilijnej", w której wyrachowany telewizyjny producent Frank Cross na własnej skórze doświadcza cudownej magii wigilijnego wieczoru. Cross swą wielką karierę rozpoczął jako goniec, by po latach, dzięki bezwzględności, dojść na sam szczyt i zostać pozbawionym uczuć szefem telewizyjnej stacji. Jest typowym przykładem podłego, złośliwego, nieczułego, pamiętliwego typa o sadystycznym poczuciu humoru - idealne uosobienie współczesnego pana Scrooge'a. Zanim jednak skończy się noc, Cross dostanie od losu ostatnią szansę - wizytę złożą mu dziwni goście: maniakalny nowojorski taksówkarz z przeszłości, współczesna gadatliwa wróżka oraz makabryczny, bezgłowy olbrzym jako posłaniec z przyszłości.

Friends jest serialem komediowym o sześciorgu przyjaciołach Joey'u (Matt LeBlanc), Chandlerze (Matthew Perry), Rossie (David Schwimmer), Monice (Courteney Cox), Rachel (Jennifer Aniston) i Pheobe (Lisa Kudrow), którzy wspólnie spędzają z sobą czas, świetnie się razem bawiąc. Potrafią naśmiewać się z własnych słabości i wad oraz wspierać w trudnych chwilach. Akcja serialu toczy się w Nowym Jorku na Manhattanie, głównie w kawiarni zwanej Central Perk oraz w mieszkaniach Moniki i Rachel oraz Joey'a i Chandlera.

44-letni Adaś Miauczyński, sfrustrowany inteligent- nauczyciel- polonista, rozwiedziony, kochający dorastającego syna - to bohater, którego już znamy z wcześniejszych filmów Marka Koterskiego: "Nic śmiesznego: i "Ajlawju". Miauczyński w "Dniu świra" to człowiek przeżywający "piekło najbliższych pięciu minut". Niczym bohater romantyczny przeżywa i cierpi za kraj, za miliony, a zabija go obecna chwila, nieznośna powtarzalność codziennych czynności i nienawistny mu kontakt z drugim człowiekiem. W sferze uczuć patriotycznych jest wielki, w sferze uczuć i zachowań codziennych - tylko małym, agresywnym gnojem.

Głównym bohaterem filmu jest znany choćby z „Bezdroży” amerykański aktor Paul Giamatti, który gra tutaj samego siebie. Giamatti rozczarowany swoim życiem i wypalony wewnętrznie, nie potrafi skupić się na swojej najnowszej teatralnej roli w czechowowskim „Wujaszku Wani”. Dlatego postanawia oddać swoją duszę do popularnej ostatnio przechowalni i sprowadzić zamiast niej inną, bardziej pomocną przy jego pracy – duszę z Rosji. Fakt, że dusza Giamatti’ego wygląda jak ciecierzyca to tylko pierwsza z serii ironicznych niespodzianek, jakie czekają na bohatera.

Barbara Patrycka (Sonia Bohosiewicz) jest 40-letnią rozwódką, która mieszka wraz ze swoją studiującą córką w Warszawie. Nie ma pracy, gdyż ją wyrzucono z redakcji, gdzie pisała o wszystkim i o niczym, a jej książka, delikatnie mówiąc, nie cieszy się popularnością. Za sprawą swojej koleżanki zaczyna pracować w magazynie dla kobiet, gdzie musi pisać o seksie. Z miejsca jej pierwszy artykuł odnosi sukces, co się odbija na życiu prywatnym Basi.

Spokojne miasteczko Centerville walczy z watahą zombie. Martwi wychodzą z grobów i brutalnie atakują mieszkańców, aby się nakarmić.

W Watykanie trwa konklawe. Wszyscy czekają na słowa: habemus papam (łac. mamy papieża). Wśród kardynałów panuje ogromne napięcie, każdy się modli o to by ... nie zostać wybranym. Los wskazuje na kardynała Melville, przeżywającego kryzys wiary niespełnionego aktora, który na wiadomość o wyborze wydaje okrzyk rozpaczy. Pomóc nowemu papieżowi starają się jego rzecznik prasowy i psychiatra. Zadanie nie będzie łatwe...

Kasia Piórecka odchodzi z pracy, w której nikt jej nie szanował. Chce pracować jako taksówkarz, ale udaje się jej to osiągnąć dopiero w przebraniu mężczyzny. Dzięki nowej pracy poznaje Warszawę, jej mieszkańców i życie z zupełnie nowej perspektywy.

Dla Becky (Rachel McAdams, Pamiętnik), wydawanie programu telewizyjnego w Nowym Jorku było spełnieniem marzeń... do czasu, kiedy prowadzący go Mike (Harrison Ford, Poszukiwacze Zaginionej Arki) i Colleen (Diane Keaton, Lepiej późno niż później) wypowiedzieli sobie wielką, otwartą wojnę. Zrobienie dobrego programu z obsadą pełną ekscentryków i skandalicznymi historiami graniczy z cudem, ale Becky zrobi wszystko, by sprostać temu zadaniu.

Polański wciela się w postać Trelkovskiego, cichego i niepozornego urzędnika, którego szare życie wypełnia się strachem i grozą, kiedy wprowadza się do nowego mieszkania. Do narastającej paranoi przyczyniają się inni lokatorzy, którzy nie zrobią niczego, by pomóc mu opanować obsesję na tle tragicznego losu poprzedniej lokatorki. Czy lęki Trelkovskiego są istotnie uzasadnione czy też są po prostu wynikiem jego prawdopodobnego załamania nerwowego?